Δεν το ολοκλήρωσα. Δεν μπορούσα. Η γλώσσα με ξένισε αρκετά (κράμα καθημερινής της δικής μας εποχής και καθαρεύουσας). Ελπίζω όντως ο συγγραφέας να έγραφε έτσι επιθυμώντας τη διακωμώδηση και ουχί να πίστεψε ότι γράφει σοβαρά μυθιστόρημα. Χαρακτηριστικό δείγμα (το μόνο σημείο που γέλασα πραγματικά και πίστεψα ότι όντως το βιβλίο είναι χιουμοριστικό):"Το ακριβές είναι ότι ο Φρανσουά επιχειρεί ξενοκυσθαπάτες αλλά υπό τη μορφή παθητικού υποκειμένου. Δεν γνωρίζω αν γίνομαι κατανοητή αλλά ο άνδρας μου είναι ένας κοινός πούστης" (σελ. 21).Τα λόγια είναι περιττά!